حوزۀ دیپلماسی علم و فنّاوری(دعف) دارای قلمرو مفهومی نوپایی دارد و با وجود قوّت قلمرو کاربردی، فاقد ادبیات نظری درخور در متون علمی و دانشگاهی است. دانشگاههای علوم انسانی به دلیل تعامل بیشتر با مسائل سیاسی. همواره مدّ نظر دستگاههای سیاست خارجۀ کشورها بوده‌اند و قبل از ورود دانشگاههای فنی و مهندسی و علوم پزشکی، زمینه‌ساز تعاملات بین‌المللی تلقی شده‌اند. هدف: هدف از انجام پژوهش پیشِ رو، علاوه بر شناسایی عوامل مؤثر بر دعف، ارائۀ چارچوب توسعۀ آن از طریق ظرفیتهای دانشگاههای علوم انسانی ج.ا.ایران بود. روش: در این مقاله، نخست به شناسایی درخت دانش عوامل مؤثر بر تأثیرگذاری دانشگاههای علوم انسانی کشور بر توسعۀ دعف پرداخته شده. سپس با استفاده از رویکرد مدلسازی تفسیری- ساختاری به سطح‌بندی عوامل و در نهایت، با استفاده از نرم‌افزار دیمتل به اندازه‌گیری شدت روابط بین عوامل در سطوح مختلف اقدام شده است. یافته‌ها: پنج سطح کلی زمینه‌ها، موانع، علل و لوازم، راهبردها و پیامدها و شدت روابط بین آنها و متغیّرهای درونی آنها ارائه شده است.

لینک دانلود مقاله

سیاست گذاران، طی سه دهۀ گذشته، بیش از پیش به نقش نوآوری در عملکرد اقتصادی و حل مسائل پیش آمده (مانند مسائل آب و هوایی) علاقه مند شده اند. این دیدگاه که سیاست گذاری در حمایت از نوآوری مؤثر است، در سال های اخیر فراگیر شده و اصطلاح سیاست نوآوری به طور معمول به کار رفته است. این مقاله، با تمرکزی خاص بر تعریف سیاست نوآوری (چیستی آن)، بنیادهای نظری آن (چرا سیاست نوآوری نیاز است) و همچنین چگونگی طراحی، پیاده سازی و حکمرانیِ سیاست نوآوری، سهم این حوزۀ به سرعت در حال ارتقا از سیاست عمومی را مد نظر قرار می دهد. سیاست نوآوری یکی از حوزه های سیاست عمومی است که به سرعت در حال رشد و ارتقا است.

دریافت ترجمه مقاله