چرا سطح رفاه در کشور پائین است؟
راه برون رفت از آن چیست؟
آیا راه‌حل آن کاهش میزان سرمایه‌گذاری در صنایع نظامی‌ست؟
شاید شما هم بعضا دیده باشید که برخی افراد، راه‌حل بهبود و افزایش سطح رفاه جامعه را کاهش میزان سرمایه‌گذاری در صنایع نظامی می‌دانند. آیا تجویز آنها به لحاظ علمی درست است؟
در وهله اول باید اینطور بگویم که این افراد، اولین اصل اقتصادی را به خوبی فهمیده‌اند؛ اینکه هر تصمیم با مبادله مواجه است. به بیان دیگر، تصمیم‌ها و سیاست‌ها با نوعی تزاحم مواجه‌اند. مثلا اگر شما تصمیم به ادامه تحصیل داشته باشید، فرصت ورزشکار شدن به صورت حرفه‌ای را از دست خواهید داد. این مبادلات، در سیاست‌های دولتی نیز وجود دارد؛ اگر سیاست دولت تقویت بعد نظامی باشد، طبیعتا منابع لازم برای سرمایه‌گذاری در سطح رفاه مردم و خرید کالاهای رفاهی را از دست خواهد داد. به بیان دیگر، هر چه کشوری به لحاظ نظامی قوی‌تر شود به ناچار سطح رفاهش پائین‌تر خواهد آمد.
از طرفی کشور ایران با دشمنی دیرینه آمریکا و یا دیگر کشورهای منطقه مواجه است، و تقویت بعد نظامی برای آن امری ضروری است. در عین حال برخی که از وجود این مبادلات آگاهی دارند، کاهش سرمایه‌گذاری در صنایع نظامی را راه برون‌رفت از این تزاحم می‌دانند اما این پیشنهاد بسیار ساده‌انگارانه است. به عبارت دیگر، این پیشنهاد با تطمیع مردم به داشتن زندگی بهتر، آنها را به کام مرگ خواهد فرستاد.
اما راه‌حل؛
برای افزایش سطح استاندارد زندگی مردم، کاهش سرمایه‌گذاری در صنعت نظامی نیست بلکه سرریز فناوری نظامی به حوزه‌های دیگر است.
مثال:
بهتر است بدانید GPS که امروزه بستر کسب‌و‌کارهای اینترنتی شده است (مثل اسنپ و تپسی در ایران)، برای اولین‌بار با سرمایه‌گذاری وزارت دفاع آمریکا ایجاد شده است. سرریز این فناوری به حوزه کسب‌و‌کار موجب رونق این فضا و افزایش سطح رفاه مردم شده است. به عبارت دیگر، نه تنها قوت بعد نظامی از استاندارد زندگی نکاست بلکه زمینه ساز رشد آن شد. به همین شکل، راه افزایش سطح رفاه در کشور ما نیز کاهش بودجه دفاعی نیست بلکه سرریز فناوری آن به سایر حوزه‌هاست. مثلا در کشورمان دوربین خودکار تشخیص تصویر و تیراندازی برای نقاط مرزی داریم که می‌توان از این فناوری در حوزه پزشکی برای تحلیل عکس‌های گرفته شده و پیش‌بینی بیماری‌ها در آینده استفاده کرد.
